|
|
Ανθισμένη
Ελιά
- Olea europaea
|
Ελιά
- Olea europaea
Η ελιά (Olea europaea var. Sativa) είναι
αειθαλές, καρποφόρο δέντρο, που
ονομάζεται συνηθέστερα ελαιόδεντρο
και είναι το χαρακτηριστικότερο της
οικογένειας των Ελαιϊδών (Oleaceae). Τα
χαρακτηριστικά της οικογένειας αυτής
είναι ο μικρός ή ελλείπων κάλυκας, η
άστροφη στεφάνη, οι δύο στήμονες, τα
συμφυή καρποπέταλα και η δίχωρη ωοθήκη.
Τα άνθη συναντιούνται σε φοβοειδείς
ταξιανθίες.
Το γένος Ελαία (Olea)
περιλαμβάνει τριάντα (30) είδη, από τα
οποία μόνον το είδος Olea europaea L
παρουσιάζει οικονομικό ενδιαφέρον. Η
προέλευση του όρου olea είναι Ελληνική -
οέλαιον έγινε Oleum στα Λατινικά. Το
ελαιόδενδρο είναι δέντρο αειθαλές και
ευδοκιμεί σε ξηροθερμικές περιοχές.
Είναι ένα από τα λιγότερα δέντρα που
ακόμη και σε πετρώδη και άγονα εδάφη,
μπορεί να παράγει καρπό. Το
κύριο χαρακτηριστικό του γένους olea
είναι η μακροζωία και η διατήρηση της
παραγωγικότητας. Υπάρχουν δένδρα στην
περιοχή της Μεσογείου πολλών
εκατοντάδων ετών, τα οποία παράγουν
ακόμη καρπό. Πολλά μάλιστα ξεπερνούν
την χιλιετία.
Η ιστορία
της ελιάς ανάγεται σε χρόνια προ της
οργανωμένης ζωής του ανθρώπου στη γη.
Αυτό συμπεραίνεται από διάφορες πηγές. Oι
πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την
καλλιέργεια της ελιάς προέρχονται από
την Έλβα (Bόρεια Συρία) όπου
ανακαλύφθηκαν πινακίδες οι οποίες
χρονολογούνται από τα μέσα της 3ης
χιλιετίας π.X. και μιλάνε για μεγάλη
παραγωγή λαδιού στην περιοχή. Aνάλογες
πληροφορίες χρονολογούμενες από τη
δεύτερη χιλιετία υπάρχουν και για την
περιοχή της Παλαιστίνης. Ο
De Candole στη μελέτη του «Origin des plantes cultivees»,
αναφέρει ότι η καλλιέργεια της ελιάς
ήταν γνωστή 4000 έτη π.Χ. και ότι το δέντρο
κατάγεται από τα παράλια της Μ. Ασίας
βασιζόμενος στην ύπαρξη
αυτοφυούς βλάστησης άγριας ελιάς καθώς
και στα κείμενα αρχαίων συγγραφέων και
σε ευρήματα ανασκαφών. Ο
Αναγνωστόπουλος (1951) υποστήριξε, βάσει
των ευρημάτων των ανασκαφών της Κνωσού,
ότι η πατρίδα της ελιάς είναι η Κρήτη.
Την υπόθεση αυτή ενισχύει και το
γεγονός ότι, το όνομα της ελιάς είναι
ελληνικό και διατηρήθηκε σε όλες τις
γλώσσες. Πρόσφατες έρευνες στις
Kυκλάδες έφεραν στο φως απολιθωμένα
φύλλα ελιάς τα οποία σύμφωνα με τις
σύγχρονες μεθόδους χρονολόγησης
φαίνεται να είναι ηλικίας 60.000 ετών.
Κατ' άλλους
συγγραφείς, τόπος προέλευσής της είναι
η Αφρική (Αβησσυνία, Αίγυπτος). Στην
περιοχή αυτή καλλιεργήθηκε
συστηματικά από τους σημιτικούς λαούς
και απ εκεί διαδόθηκε στην Κύπρο και
στα βόρεια παράλια της Αφρικής (Μαρόκο,
Αλγερία, Τυνησία κ.λπ), από τους
Τυριανούς Φοίνικες που άκμασαν στην
Καρχηδόνα.
Η ελιά, με εστία
προέλευσης τη βόρεια Συρία, διαδόθηκε
στα ελληνικά νησιά και στην ηπειρωτική
Ελλάδα από τους Φωκείς και το 600 π.Χ.
πέρασε στην Ιταλία, Σικελία και
Σαρδηνία. Τέλος, στην Ισπανία έφτασε
διαμέσου δύο δρόμων, του
ελληνορωμαϊκού και του σημιτικού (Άραβες).
Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι
ορισμένες ισπανικές ποικιλίες έχουν
ονομασίες λατινικές, ενώ άλλες
αραβικές. Ο καρπός του ελαιόδεντρου
λέγεται aceituna και το λάδι aceite (λέξεις
αραβικές), ενώ το δέντρο ονομάζεται olivo (λέξη
λατινική). Περίεργο είναι ότι η ελιά δεν
ήταν αυτοφυής στο Νέο Κόσμο, σε
περιοχές με κλίμα παρόμοιο προς το
μεσογειακό, αλλά μεταφυτεύτηκε εκεί
από τους πρώτους Ισπανούς αποίκους, το
18ο αιώνα. Σε μεταγενέστερη εποχή
διαδόθηκε από Ιταλούς μετανάστες στην
Αυστραλία.
Στην Ελλάδα η ελιά
καλλιεργείται από τους πολύ παλιούς
χρόνους, όπως αποδεικνύεται από τα
ευρήματα των ανασκαφών. Στις Μυκήνες (για
παράδειγμα) βρέθηκε κομμάτι ασημένιου
αγγείου που απεικονίζει ελιά, ενώ στην
ίδια περιοχή οι Σλήμαν και Τούντας
βρήκαν πυρήνες ήμερης ελιάς. Στη Θήρα
και Κνωσό βρέθηκαν τοιχογραφίες με
θέμα την ελιά καθώς και συσκευές που
έμοιαζαν με ελαιοπιεστήρια. Έτσι, η
καλλιέργεια της ελιάς στην Κρήτη κατά
το Β. Κριμπά τοποθετείται μεταξύ 1500 και
2000 π.Χ.
Από την αρχαία Ελλάδα έως
και σήμερα η ελιά είναι το ιερότερο
δέντρο του τόπου μας και συνδέεται
άμεσα με την κουλτούρα και την διατροφή
της χώρας μας. Στην Ελλάδα, οι ρίζες του
ιερού δέντρου φτάνουν μέχρι την
αρχαιότητα. Η διατροφή, η θρησκεία και η
τέχνη των αρχαίων Ελλήνων περιείχαν
στοιχεία της ελιάς, το κλαδί της οποίας,
χρησιμοποιούταν ως σύμβολο ειρήνης,
σοφίας και νίκης, ενώ η θεά Αθηνά
καθιερώθηκε ως θεά της Αττικής
προσφέροντας το δέντρο της ως πηγή
πλούτου.
Η Ελληνική
Μυθολογία αναφέρει την ελιά ως δώρο της
θεάς Αθηνάς όταν έγινε διαγωνισμός
ανάμεσα σ' αυτήν και το θεό Ποσειδώνα
για το ποιος από τους δυο θα έδινε το
όνομα του στην πόλη. Λέγεται ότι ο
Ποσειδώνας χτύπησε τον ιερό βράχο της
Ακρόπολης και αμέσως ξεπήδησε ένα κύμα
αλμυρού νερού που αργότερα ονομάστηκε
"Ερεχθηίδα" θάλασσα. Όταν χτύπησε
η Αθηνά με τη σειρά της, τότε
ξεπετάχτηκε ένα δέντρο ελιάς γεμάτο
καρπό, το οποίο θεωρήθηκε ως η υπόσχεση
για δόξα και ευημερία της πόλης.
Ακόμα και οι νικητές των
Ολυμπιακών Αγώνων έπαιρναν ως έπαθλο
για τη νίκη τους ένα κλαδί αγριελιάς (κότινο),
παράδοση που διατηρήθηκε από τους
πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες του 776 π.Χ.
μέχρι το τέλος των αρχαίων Ολυμπιακών
αγώνων.
Η παράδοση αυτή
ξαναζωντάνεψε στην σύγχρονη ολυμπιάδα
της Αθήνας το 2004. Ο κότινος ήταν το
επίσημο έμβλημα αυτής της ολυμπιάδας
και οι ολυμπιονίκες τιμήθηκαν και
στεφανώθηκαν με κότινους όπως οι
αρχαίοι Έλληνες αθλητές.
Πηγή:
http://www.vieltha.com/Greek/elaiolado_gr.htm
http://www.lesvosonline.gr/lesvos_gr/Olives/tree.htm
http://www.thassos-island.gr/greek/proionta/elia1.htm
http://67.18.47.148/com/index2/elaiolado/gnoseis/history.asp
