Το συνσέπαλο (Synsepalum dulcificum) παράγει μούρα, που όταν τρώγονται έχουν στην αρχή γεύση ξινή (όπως τα λεμόνια και τα λάιμ), ενώ στη συνέχεια η γεύση τους γίνεται γλυκιά. Το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται στο miraculin, το οποίο χρησιμοποιείται εμπορικά ως υποκατάστατο της ζάχαρης. Κοινές ονομασίες αυτού του είδους και των καρπών του είναι το "miracle fruit" (καρπός θαύμα) και το "miracle berry" (μούρο θαύμα). Με αυτές τις κοινές ονομασίες αναφέρονται και τα φυτά Gymnema Sylvestre και Thaumatococcus daniellii, δύο άλλα είδη που χρησιμοποιούνται επίσης για να μεταβάλλουν την αίσθηση γλυκύτητας των τροφίμων. Άλλα κοινά ονόματα είναι το miraculous berry (θαυματουργό μούρο) και το sweet berry (γλυκό μούρο). Στη Δυτική Αφρική, απ' όπου κατάγεται το είδος, χρησιμοποιούνται επίσης τα ονόματα agbayun, taami, asaa, και ledidi.

Το φυτό είναι ένας θάμνος που αναπτύσσεται μέχρι και 6 μέτρα ύψος στο ενδημικό του περιβάλλον, αλλά συνήθως δεν ψηλώνει περισσότερο από 3 μέτρα όταν είναι καλλιεργούμενο. Τα φύλλα του έχουν 5 με 10 εκ. μήκος, 2 με 3,5 εκ. πλάτος και είναι λεία από κάτω. Οι καρποί του εμφανίζονται σε ομάδες, κοντά στις άκρες των νεαρών κλαδιών. Τα λουλούδια είναι καφέ χρώματος. Ο καρπός φθάνει σε μήκος τα 2 εκ. και έχει κόκκινο χρώμα. Κάθε καρπός περιέχει ένα σπόρο.

Είναι ένα από τα πιο παράξενα τροπικά φρούτα. Το πιο ασυνήθιστο πράγμα για αυτό είναι η επίδραση που έχει στην αίσθηση της γεύσης, αφού καταναλωθεί αυτό το θαυμαστό μούρο. Το "θαύμα" είναι ότι αν φάμε λεμόνι ή άλλα ξινές τροφές μετά από αυτό το φρούτο θαύμα, η ξινή γεύση γίνεται γλυκιά, σαν να έχει προστεθεί ζάχαρη. Αυτού του είδους η μαγική εμπειρία θα σας μείνει αξέχαστη! Το ενδιαφέρον γι' αυτό το φυτό είναι τόσο μεγάλο, ώστε ο καθένας που έχει ένα φυτό, βρίσκει πάντα πρόθυμους εθελοντές να δοκιμάσουν τις γλυκαντικές του ιδιότητες. Ένα φυσικό χημικό του φρούτων καλύπτει τους αισθητήρες της ξινή γεύσης στη γλώσσα, έτσι ώστε τα λεμόνια να έχουν γεύση σαν λεμονάδα ή λεμονόπιτα ή καραμέλα λεμόνι. Τι προκαλεί το θαύμα; Το ίδιο το μούρο έχει χαμηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη και ήπια γλυκιά γεύση. Ωστόσο ο καρπός περιέχει μια μοναδική αλυσίδα γλυκοπρωτεΐνης ακολουθούμενης από μερικές αλυσίδες υδατανθράκων, που ονομάζεται miraculin. Η ουσία αυτή αλλάζει και αναστέλλει την αντίληψη της ξινή γεύσης στον ουρανίσκο. Όταν καταναλώνεται το σαρκώδες μέρος του καρπού, το μόριο αυτό συνδέεται με γευστικούς κάλυκες της γλώσσας, με αποτέλεσμα οι ξινές τροφές να έχουν γεύση γλυκιά. Αν και η ακριβής αιτία για την αλλαγή αυτή είναι άγνωστη, μια θεωρία είναι ότι το miraculin λειτουργεί στρεβλώνοντας το σχήμα των υποδοχέων γλυκύτητας, έτσι ώστε να "ανταποκρίνονται στα οξέα, αντί στη ζάχαρη και σε άλλες γλυκές ουσίες". Η επίδραση αυτή διαρκεί έως ότου η πρωτεΐνη ξεπλυθεί από το σάλιο (έως 60 λεπτά περίπου).

Το μούρο καταναλώνεται στη Δυτική Αφρική, τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα, όταν ο Ευρωπαίος εξερευνητής Chevalier des Marchais, ο οποίος έψαχνε για άλλα διαφορετικά φρούτα κατά τη διάρκεια μιας περιήγησής του στη Δυτική Αφρική το 1725, έδωσε μια περιγραφή για τη χρήση του εκεί. Ο Marchais παρατήρησε ότι οι ντόπιοι κάτοικοι μάζευαν το μούρο από τους θάμνους και το μασούσαν πριν από τα γεύματα. Στη Δυτική Αφρική,  η τοπική διατροφή περιστρεφόταν γύρω από κάποια βασικά τρόφιμα, κυρίως με ξινή γεύση. Απλά φανταστείτε τη χαρά των ανθρώπων όταν κάποιος έφαγε μερικά κόκκινα μούρα και στη συνέχεια έφαγε ένα γεύμα με ξινή τροφή, για να αισθανθεί τα πάντα ξαφνικά γλυκά! Οι ιθαγενείς της Δυτικής Αφρικής χρησιμοποιούσαν τον καρπό για να γλυκάνουν το ξινό κρασί από φοίνικα (μπύρα) - Pito, και το ζυμωτό ψωμί από καλαμπόκι - Kenkey.

Μια πρώτη προσπάθεια έγινε στη δεκαετία του 1970, για εμπορευματοποίηση της ιδιόμορφης ικανότητας του καρπού, ώστε να μετατραπούν άγευστα τρόφιμα σε γλυκά χωρίς το μειονέκτημα των πρόσθετων θερμίδων, που όμως κατέληξε σε αποτυχία όταν η αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) κατέταξε το μούρο στα πρόσθετα τροφίμων. Υπήρχαν απόψεις αμφισβήτησης της χρήσης του, με την κατηγορία ότι το εγχείρημα ήταν σαμποτάζ και η έρευνα διεκόπη με επέμβαση της βιομηχανίας ζάχαρης, ώστε να αποφευχθούν απώλειες της επιχείρησης από πτώση στη ζήτηση ζάχαρης. Η Υπηρεσία FDA διέψευσε κατηγορηματικά ότι δέχτηκε πιέσεις από τη βιομηχανία ζάχαρης, αλλά αρνήθηκε να δημοσιεύσει όλα τα αρχεία για το θέμα. Παρόμοια επιχειρήματα σημειώθηκαν και για τις ρυθμίισεις του FDA σχετικά με τη stevia, που σήμερα είναι χαρακτηρισμένη ως "συμπλήρωμα διατροφής" αντί για "γλυκαντικό".

Κάποιο διάστημα στη δεκαετία του 1970, όσοι έκαναν δίαιτα είχαν τη δυνατότητα να προμηθευτούν miraculin σε μορφή χαπιού. Η ιδέα του "miraculin party» επινοήθηκε από τότε. Πρόσφατα, το φαινόμενο αυτό έχει αναβιώσει σε διάφορες εκδηλώσεις δοκιμής γευστικών τροφίμων, που αναφέρονται ως «flavor-tripping parties" από κάποιους. Οι γευσιγνώστες καταναλώνουν ξινές και πικρές τροφές, όπως λεμόνι, ραδίκια, τουρσί, καυτή σάλτσα και μπύρα για να βιώσουν τις αλλαγές γεύσης που συμβαίνουν.

Έχουν γίνει προσπάθειες για να δημιουργηθεί ένα εμπορικό γλυκαντικό από τον καρπό, με σκοπό τη χρήση του από διαβητικούς. Οι καλλιεργητές αυτών των φρούτων επισημαίνουν επίσης, μια μικρή ζήτηση από ασθενείς με καρκίνο, καθώς φέρεται να εξουδετερώνουν την μεταλλική γεύση στο στόμα, μιας από τις πολλές παρενέργειες της χημειοθεραπείας. Αυτός ο ισχυρισμός δεν έχει ερευνηθεί επιστημονικά, αν και στα τέλη του 2008, ένας ογκολόγος στο Mount Sinai Medical Center στο Μαϊάμι της Φλόριντα, ξεκίνησε μια μελέτη, και από τον Μάρτιο του 2009 είχε υποβάλει αίτηση για ένα νέο δοκιμαζόμενο φαρμάκου στην Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ. Στην Ιαπωνία, το φρούτο θαύμα είναι δημοφιλές μεταξύ των διαβητικών και όσων κάνουν δίαιτα. Σήμερα καλλιεργείται στην Γκάνα, το Πουέρτο Ρίκο, την Ταϊβάν και τη νότια Φλόριντα.