Ένα Γιγάντιο νούφαρο

Το φυτό Victoria amazonica είναι το μεγαλύτερο νούφαρο του κόσμου και το όνομά του το πήρε το 1938 προς τιμή της βασίλισσας Βικτώριας της Αγγλίας. Τα τεράστια, στρόγγυλα, πλωτά φύλλα του μπορούν να φτάσουν τα δύο μέτρα διάμετρο και τα λευκά αρωματικά λουλούδια του τα τριάντα εκατοστά έχοντας μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου. Το λουλούδι γίνεται ροζ και κατόπι πορφυρό μετά την γονιμοποίηση. Οι γονιμοποιητές είναι ένα είδος μεγάλου σκαραβαίου. Τα κλαδιά, τα μπουμπούκια και η κάτω πλευρά των φύλων είναι καλυμμένα με αιχμηρά αγκάθια. Η Victoria αναπτύσσεται σε θερμά νερά ποταμών και λιμνών σε όλο το μήκος της λεκάνης του ποταμού Αμαζονίου στη Νότια Αμερική. 

Ταξιδιώτες στον Αμαζόνιο παρατήρησαν ότι το κάθε πελώριο λουλούδι ανοίγει μόνο για δύο νύχτες και αυτά τα μεγάλα καφέ σκαθάρια είναι συνήθως στο εσωτερικό του. Το 1970 μια ομάδα επιστημόνων από την Βραζιλία και από τον Βοτανικό κήπο της Νέας Υόρκης ήταν η πρώτη που διαλεύκανε την πολύπλοκη σχέση μεταξύ των σκαθαριών και των λουλουδιών.

Το σκαθάρι γονιμοποιητής

Την πρώτη νύχτα, το λουλούδι ξεδιπλώνεται και οι σκαραβαίοι είναι τυλιγμένοι στο βουτυράτο και σαν του ανανά άρωμά του, και στο κατάλευκο χρώμα του. Είναι επίσης πνιγμένοι στη ζεστασιά του. Οι ερευνητές βρήκαν ότι το λουλούδι στην πραγματικά "ανάβει". Αν η εξωτερική θερμοκρασία είναι 27° C τότε στο εσωτερικό του λουλουδιού μπορεί να υπάρχει θερμότητα 37° C. Τα σκαθάρια γλιστρούν μέσα για να ζεσταθούν και να φάνε εκλεκτές προμήθειες ζάχαρης και αμύλου. Αργότερα κατά τη νύχτα, το λουλούδι κρυώνει, κλείνει, και τα σκαθάρια παγιδεύονται στο εσωτερικό του. Καθώς κλείνει το λουλούδι αλλάζει τα χρώματά του από λευκό σε ροζ και μετά σε πορφυρό. Όλη την επόμενη μέρα τα σκαθάρια παραμένουν μέσα στο λουλούδι μασουλώντας την εκλεκτή τροφή τους.

Παλαιωμένο πέλμα νούφαρου.

Στις μαύρες, -όπως αποκαλούνται λίμνες-, με τα πολύ λίγα καθαρά νερά, τα γιγάντια νούφαρα δεν μπορούν να αναπτυχθούν τόσο όσο στις λευκές λίμνες στις οποίες υπάρχουν περισσότερα ιζήματα, και συνεπώς περισσότερες οργανικές ουσίες που βοηθούν στην ανάπτυξη. Όσο το πέλμα ενηλικιώνεται, τρώγεται από έντομα και άλλα υδρόβια φυτοφάγα.

Το φυσικό περιβάλλον του γιγάντιου νούφαρου.

Τυπικό φυσικό περιβάλλον του γιγάντιου νούφαρου είναι οι ήσυχες μαύρες λίμνες, αδιατάραχτες από ρεύματα. Τα νούφαρα συχνά βρίσκονται φυτρωμένα, σε τέλματα περικυκλωμένα από αδιαπέραστα αγκαθωτά δάση φοινίκων.

Η κάτω πλευρά του νούφαρου.

Η κάτω πλευρά του γιγάντιου νούφαρου καλύπτεται από αιχμηρά αγκάθια μήκους 2-3 εκατοστών περίπου που προστατεύουν το πέλμα από φυτοφάγα ψάρια. Η διάταξη των νευρώσεων βοηθάει πρόσθετα το πελώριο φύλλο.