2004: Η απολογία μιας χρονιάς που ήθελε να είναι σταθμός
(Από τον Νίκο Θυμάκη)

(Αφιερωμένο στα παιδιά της νήσου Τικόπια που δεν ζουν πια όλα...)

Κι έφτασε η μεγάλη στιγμή…Το έτος που όλοι είχαμε «μαρκάρει» στο ημερολόγιό μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, δύει. Και τώρα; Τι κάνουμε; Πώς θα ζήσουμε χωρίς «2004»; Φαίνεται ότι τα οικονομικά δεδομένα και ζητούμενα θα μας το θυμίζουν από εδώ και μπρος. Όσον αφορά τον τομέα του πρασίνου, του «αθηνοκεντρικού» πρασίνου, εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: γιατί βρε παλικάρια εγώ που μένω στη Δράμα, στη Ρόδο, στην Άρτα και …αλλαχού να πληρώνω για όλα αυτά που έγιναν για μένα χωρίς εμένα;

Το περιβάλλον σίγουρα-το είπαν κι όλες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις-δεν ευνοήθηκε, πόσο μάλλον το πράσινο. Τα παρακάτω παραδείγματα «περιβαλλοντικού» ενδιαφέροντος που μας απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια, παρατίθενται εδώ για να μας δείξουν αφενός ότι το 2004 και στον τομέα αυτό απλά ήταν η επόμενη χρονιά του 2003 αλλά και ότι η ελπίδα που ζει και υπάρχει σε όλο τον κόσμο, πρέπει το 2005 να αποτελέσει το σημείο αναφοράς για να δημιουργήσουμε μία καλύτερη ποιότητα ζωής. 

(*) Στη δύση του 2002, ο τυφώνας «ΖΟΕ» προκάλεσε μεγάλη καταστροφή στα νησιά Ανούτα και Τικόπια του συμπλέγματος των νησιών του Σολόμωντος στον Ειρηνικό Ωκεανό. Χάθηκαν και οι 4000 κάτοικοι ενώ εκριζώθηκαν και πολλά φυτά, ενδημικά, με μεγάλη πιθανότητα ολικής εξαφάνισης τόσο του Ptychosperma solomonensis όσο και Areca guppyana, ιερού φυτού για τους ιθαγενείς. Οι ομάδες επιστημόνων που επισκέφθηκαν τα νησιά, κατάφεραν να βρουν σπόρους αυτών των φοινικοειδών και να τα διασώσουν. Σε αυτήν την περίπτωση, υπήρξε ελπίδα και δεν …πέθανε ούτε καν τελευταία, χάρη στον άνθρωπο που με υπευθυνότητα εκτελεί το ρόλο του σαν διαχειριστής του φυσικού πλούτου αυτού του πλανήτη…

Παιδιά στα νησιά του Σολόμωντος. Άραγε πόσα ζουν ακόμα;

(*)Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2003, βρέθηκαν στον Εθνικό Κήπο περίπου 60 αδέσποτα ζώα αγρίως δολοφονημένα με ισχυρό δηλητήριο, ολοκληρώνοντας την εικόνα εγκατάλειψης και αδιαφορίας των υπευθύνων που έχει ο μεγαλύτερος πνεύμονας πρασίνου της πρωτεύουσας. Πιθανότατα, για αυτά τα…ανθρωποειδή, δεν υπάρχει ακόμη και σήμερα καμμία ελπίδα να επανέλθουν στο είδος του Homo sapiens…

Στουράκι (Styrax officinalis) - Δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ!

(*)Ανατολή του 2004 στην «προ-ολυμπιακή» Αθήνα. Το κλίμα είχε ήδη δείξει ότι αλλάζει , αφού η ελάχιστη θερμοκρασία που εμφανίστηκε εκείνες τις ημέρες ήταν στο λεκανοπέδιο οι 3°C. Όλη η χώρα ήταν υπό «προετοιμασία» ενώ ταυτόχρονα και υπό «προεκλογική» περίοδο. Πιστεύαμε ότι τα Έργα Πρασίνου θα γινόντουσαν όπως είχαν προβλεφθεί ή έστω τουλάχιστον να είναι σε κάποιο επίπεδο ώστε να είναι αξιομνημόνευτα την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Η μόνη ελπίδα, ήταν να χρησιμοποιηθούν φυτά έτοιμα, μεγάλα και –προφανώς- ακριβά. Οι μελέτες έδειχναν ότι θα κυριαρχούσαν στις φυτεύσεις, φυτά της λεγόμενης «μεσογειακής χλωρίδας και μάλιστα κάποια από αυτά θα τα βλέπαμε για πρώτη φορά στο αστικό πράσινο, όπως το στουράκι (Styrax officinalis). Δυστυχώς, όχι μόνο το στουράκι δεν είδαμε αλλά και τα περισσότερα φυτά ήρθαν από την Ιταλία («οικονομική» νικήτρια αυτών των αγώνων) και ζούμε ακόμα με την ελπίδα ότι θα ευδοκιμήσουν και θα επιβιώσουν, αφού φυτεύτηκαν υπό πολύ άσχημες συνθήκες…

Από ότι φαίνεται, στο κατώφλι του 2005, ο φάκελος του πρασίνου παραμένει ανοικτός. Σκοπός δεν είναι να κλείσει, για να φύγουμε από την υποχρέωση να τον παραδώσουμε στην επόμενη γενιά. Ελπίζουμε να παραμείνει ανοικτός, αλλά το περιεχόμενό του να είναι τέτοιο που να δημιουργεί κίνητρα στους κληρονόμους του να θέλουν να τον συντηρήσουν και να τον εμπλουτίσουν. 

Το πράσινο το έχουμε «δανειστεί» από τα παιδιά μας κι αυτά είναι η ελπίδα.

...και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ 2005 ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΧΡΟΝΙΕΣ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!

Νίκος Θυμάκης
Γεωπόνος
www.agroartistico.com