Ολυμπιακές Πετούνιες (Από τον Άγγελο Γροντά)

Η αντιπαλότητα, οι τριβές και ο ανταγωνισμός των δυο πόλεων δεν είναι κάτι καινούριο. Χιλιάδες χρόνια πριν συμβαίναν ακριβώς τα ίδια. Ηταν οι σύγκρουση διαφορετικών πολιτισμών, κουλτούρας και τρόπου σκέψης που οδηγούσε σχεδόν πάντα σε μάχες. Φυσικά τότε υπήρχαν οι πόλεις κράτη και ήταν αυτόνομες και αυτάρκεις. Οι πόλεμοι ήταν συχνό φαινόμενο είτε με όπλα είτε καθαρά οικονομικοί.

Ολες αυτές οι προστριβές σταματούσαν για χάρη ενός γεγονότος που έχει το όνομα της μητέρας του Μ. Αλέξανδρου. Ολυμπιάδα. Πολεμιστές από όλη την Ελλάδα άφηναν για λίγο τα όπλα που σκορπούσαν τον θάνατο και κατηφόριζαν στην Αρχαία Ολυμπία για να πολεμήσουν με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο.

Ένα τρόπο ειρηνικό με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης αλλά με τον ίδιο στόχο. Την πολυπόθητη νίκη. Τα χρόνια πέρασαν. Η Ολυμπιάδα απαγορεύτηκε ως ειδωλολατρική. Η Ολυμπία γέμισε αγριόχορτα και σκόνη. Η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα της Ελλάδας και ως τέτοια όλη η υπόλοιπη χώρα οφείλει να την τρέφει και να την ανατρέφει με τρόφιμα και φορολογίες.

Είχα αφήσει μια Αθήνα βρώμικη, με νέφος, μποτιλιάρισμα και ανεπαρκείς συγκοινωνίες. Ολοι έτρεχαν πάνω κάτω με λόγο η χωρίς και για έναν Θεσσαλονικιό όλη αυτή η κίνηση έμοιαζε σαν να είχε γίνει σεισμός. Χιλιάδες αυτοκίνητα στοιβαγμένα για ώρες σε κεντρικές αρτηρίες, άνθρωποι να περπατάνε σχεδόν τρέχοντας, μάσκες στα πρόσωπα για το καυσαέριο, επιβάτες κρεμασμένοι σα σταφύλια από τα λεωφορεία. Τον Αύγουστο του 2004 τίποτα από αυτά δεν ίσχυε πια. Οι «Αθηναίοι» είχαν ξορκίσει τον δαίμονα τους μια για πάντα. Με την συνδρομή όλης της Ελλάδας –θελημένη η μη-, με κομμένα κονδύλια από τη Β.Ελλάδα, με φορολογίες που όλα τα έσοδα κατέληγαν εκεί, η Αθήνα έγινε επιτέλους αυτό που έπρεπε. Μια σύγχρονη μεγαλούπολη με συγκοινωνίες που φτάνεις στον προορισμό σου άμεσα, πεντακάθαρη, με στάδια που τρίβεις τα μάτια σου, με ΟΛΟ το Θησείο πλακόστρωτο, με την Αττική Οδό που νομίζεις ότι είσαι σε έργο του Σπιλμπεργκ. Α ναι. Και χωρίς καθόλου πράσινο.

Ο μέσος Θεσσαλονικιός που θα κατέβει στην Αθήνα τώρα, και αφού ξεπεράσει το σοκ του εντυπωσιασμού (είναι πραγματικά τεράστια η διαφορά) θα αναλογιστεί με πίκρα και παράπονο ότι όλα αυτά έγιναν με ΔΙΚΑ του λεφτά αλλά όχι στη ΔΙΚΗ του πόλη. Γυρνώντας από Αθήνα με αυτοκίνητο ένοιωσα κάτι που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Ένοιωσα μια απέραντη θλίψη. Η ομίχλη, τα κίτρινα φώτα του δρόμου, οι πινακίδες που μας πληροφορούν για το πόσο κοντά είναι τα σύνορα, η λιγοστή κίνηση στην είσοδο της πόλης με έκαναν και τρόμαξα. Αναστέναξα μην έχοντας άλλο τρόπο να ισορροπήσω μέσα μου το τεράστιο μέγεθος της εγκατάλειψης και του μαρασμού. Μέσα σε πέντε μόλις ώρες είχα έρθει αντιμέτωπος με δυο τόσο διαφορετικούς κόσμους που η σύγκριση δεν μπορούσε παρά να είναι αναγκαία. Ένα μεγάλο γιατί με τύλιξε και έκανε το στομάχι μου κόμπο.

Η Αθήνα σκαβόταν ΟΛΗ μέρα και ΟΛΗ νύχτα στην κυριολεξία. Παντού έβλεπες εργάτες, μηχανήματα, λωρίδες επισήμανσης έργων (σίγουρα αυτός που τις τύπωσε έχει κερδίσει τα άπειρα γιατί μιλάμε για χιλιάδες χιλιόμετρα) και κατακόκκινα άυπνα μάτια. 4 η ώρα το πρωί άλλαζαν το πεζοδρόμιο στον Λυκαβηττό. Δρόμοι ξεφύτρωναν από παντού, γυαλιστερές άσφαλτοι, πεζοδρόμια που ντρεπόσουν να πατήσεις, προαστιακός, τραμ, ηλεκτρικός, λεωφορεία, ταξί, μετρό, κυλιόμενες σκάλες, στάδια, φώτα, κάμερες. Α ναι. Και μερικές ελίτσες που και που.

Η Θεσσαλονίκη γέμισε πετούνιες. Οχτώ χιλιάδες ανακοίνωσε με υπερηφάνεια ο δήμαρχος. Τι μεγαλειώδες! Σε μια πόλη που πνίγεται από το καυσαέριο, που δεν έχει συγκοινωνίες, που στο μποτιλιάρισμα άνετα βλέπεις μια ταινία στη διαδρομή ΧΑΝΘ-Βαρδάρη, που δεν έχει δρόμους, δεν έχει βιβλιοθήκες, δεν έχει στάδια, γυμναστήρια, επαρκή φωταγώγηση, που μια μπόρα μετατρέπει την πόλη σε μαλαισιανό χωριό, φυτεύτηκαν 8000 πετούνιες ως Ολυμπιακό έργο. Σε μια πόλη που πάνε 200 χρόνια πια Aθηνοκεντρικής κοροϊδίας. Θα πλήρωνε ποτέ κάποιος για να χτίσει το σπίτι κάποιου άλλου; Δε νομίζω.

Αν έχει κάποιος κατοικίδιο θα καταλάβει. Το ζώο αυτό γίνεται μέλος της οικογένειας. Ζει μαζί σου, κοιμάται μαζί σου, παίζει μαζί σου. Το σέβεσαι, το αγαπάς και το φροντίζεις σαν ίσο. Όταν πεινάει του βάζεις φαγητό από το ΙΔΙΟ που τρως και εσύ. Δεν του πετάς αποφάγια.

Αυτή τη στιγμή η Αθήνα είναι ένας γιγάντιος κηφήνας που βυζαίνει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη. Δεν παράγει τίποτα πέρα από υπουργεία, νόμους και θεσμούς. Νερό από αλλού, τρόφιμα, φρούτα, λαχανικά, γάλα, σιτηρά, ρούχα, όλα από την υπόλοιπη Ελλάδα η οποία στενάζει και αγκομαχάει ζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Οι Ολυμπιακές πετούνιες ήταν πανέμορφες, γέμισαν την πόλη χρώμα και αισιοδοξία, οι υποσχέσεις ξαναφούντωσαν και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή. Α ναι. Ξέχασα να αναφέρω ότι οι πετούνιες είναι φυτά εποχής.