Έχουμε αγώνα αύριο για το ...Ενιαίο Πράσινο (Από τον Νίκο Θυμάκη)

Ο όρος «ολυμπιακό Πράσινο» χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά για να περιγράψει τα έργα πρασίνου που έγιναν με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις «ολυμπιακές» πόλεις. Σίγουρα, είναι πολύ λιγότερο από ότι είχε αρχικά προβλεφθεί. Επίσης, είναι δεδομένο, ότι φτιάχτηκε κυριολεκτικά … «στο πόδι», την τελευταία στιγμή, υπό δύσκολες «φυτοτεχνικά» και «εργοταξιακά» συνθήκες κι αυτό σημαίνει ότι απαιτείται ιδιαίτερη κι εντατική συντήρηση προκειμένου να έχουμε τις ελάχιστες απώλειες. Θα τολμούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση που πολλές φορές λέμε κάποιοι συνάδελφοι μεταξύ μας: «η κατάσταση είναι…αμφίρροπος»!

   Το ζητούμενο σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι να δώσουμε αριθμητικά στοιχεία, νούμερα ψυχρά , όπως, πόσα τετραγωνικά μέτρα πρασίνου αντιστοιχούν σε κάθε κάτοικο, πόσα δένδρα, θάμνοι κι εποχιακά φυτεύτηκαν τελικά, κλπ. Αυτό που οφείλουμε όλοι υπεύθυνα πλέον να δούμε , είναι τι γίνεται τώρα, από εδώ και πέρα. Το τι δεν έγινε, ο καθένας για το χώρο που τον αφορά το γνωρίζει πολύ καλά. Μόνο μία σοβαρή παρατήρηση: κατά τη γνώμη μας το Πράσινο είναι ενιαίο, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι κληρονομιά που την έχουμε «δανειστεί» από τα παιδιά μας κι οφείλουμε να την επιστρέψουμε εντόκως…

Έτσι λοιπόν:  

-         οι Γεωτεχνικοί (Γεωπόνοι και Δασολόγοι) που ασχολήθηκαν με αυτό το κομμάτι, μέσα σε όλη την προχειρότητα και την κεκτημένη ταχύτητα, απέκτησαν μία εμπειρία και πιθανόν κάποια τεχνογνωσία. Ας αξιοποιηθούν από εδώ και πέρα όλα αυτά με την πρέπουσα λογική. Τα έργα Πρασίνου να πάψουν επιτέλους να αντιμετωπίζονται σαν το τελευταίο τμήμα της εργολαβίας των τεχνικών έργων και μάλιστα να εκτελούνται από μηχανικούς οι οποίοι σε αυτόν τον τόπο νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα…

-         το εδαφικό υπόστρωμα είναι ο ζωτικός χώρος που θα αναπτυχθεί το φυτό. Αν δεν είναι το κατάλληλο, η βιωσιμότητα του φυτικού υλικού είναι υπό αναίρεση και το κόστος της «προσπάθειας για επιβίωση» (ξεφεύγουμε πια από τα όρια της συντήρησης) γίνεται πολύ μεγαλύτερο από ότι είχε αρχικά προβλεφθεί. Δυστυχώς, σε πολλά έργα, το χώμα που χρησιμοποιήθηκε ήταν επιεικώς …άθλιο! Το μεγαλύτερο όμως δυστύχημα είναι ότι υπήρξαν επιβλέποντες που κατήγγειλαν εργολάβους για αυτό το θέμα και την επόμενη μέρα άλλαξαν θέση (τι πρωτότυπο αλήθεια…).

-         Κατά τη γνώμη κάποιων ειδικών, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας φορέας συντήρησης του «ολυμπιακού πρασίνου». Είναι μία σκέψη που έχει λογική βάση. Αυτό όμως το οποίο θα είναι πιο ουσιαστικό, είναι αφενός οι Διευθύνσεις Πρασίνου των Δήμων (όλης της χώρας) να αποκτήσουν εξειδικευμένο προσωπικό (γεωτεχνικούς, εργατοτεχνίτες, κηπουρούς) για να συντηρήσουν αυτούς που θα τους αποδοθούν ως χώροι πρασίνου και να τους αναπτύξουν, αφετέρου, οι εργολάβοι που θα αναλάβουν να συντηρήσουν τα υπόλοιπα έργα να πληρούν ως επιχειρηματικές δραστηριότητες κάποιες συγκεκριμένες ποιοτικές προδιαγραφές (κάτι σαν ISO) ως προϋπόθεση ανάληψης έργου. Ζητούμε την ποιοτική αναβάθμιση. Το ΥΠΕΧΩΔΕ που έχει ευθύνη για μεγάλο τμήμα του πρασίνου της χώρας, να αποκτήσει επιτέλους δική του , αυτόνομη Διεύθυνση Πρασίνου.

-          Οι πολίτες ως προς το θέμα του πρασίνου, όσο και ο Τύπος, «ταρακουνήθηκαν». Το Πράσινο ακούστηκε κι έτσι όλοι τώρα είναι… υποψιασμένοι, έμαθαν τουλάχιστον να το διεκδικούν ή και να το υπερασπίζονται. Οφείλουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να πολεμούμε για να διατηρηθεί το υπάρχον Πράσινο και να αυξηθεί. Και δεν εννοώ μόνο τους «επαΐοντες». Κάθε πολίτης μπορεί να βοηθήσει σε αυτό με τη στάση του. Η αγάπη για το Πράσινο δεν εξαντλείτε στα λόγια μόνο. Αγαπούμε και προσέχουμε το δένδρο που είναι έξω από το σπίτι μας; Καταγγείλαμε έναν βανδαλισμό  ή μία κλοπή φυτών στο πάρκο της γειτονιάς μας; Μάθαμε τα παιδιά μας να μην πετάνε σκουπίδια στα πάρκα; Απαιτήσαμε καλύτερη περιβαλλοντική εκπαίδευση; Σχολικούς κήπους; Προσέχομε τα κατοικίδια να μην κάνουν τις ακαθαρσίες τους στο χλοοτάπητα της νησίδας ή του πάρκου; Ζητήσαμε να καθαρίζουμε και να ποτίζουμε σε ομάδες ανά γειτονιά τα πάρκα και μικρούς χώρους Πρασίνου ή τα αφήνουμε όλα στο κράτος γιατί πληρώνουμε και μόνο απαιτούμε; Έ χουμε πληροφορηθεί ότι το Πράσινο είναι κάτι ακριβό κι θέλει προσοχή; Τελικά, αποκτήσαμε μετά από τις 30 περίπου μέρες «καλής διαγωγής μας», πολιτισμό στη συμπεριφορά μας; Ίσως, το μεγαλύτερο όφελος από την τέλεση αυτής της φιέστας στη χώρα μας να ήταν ακριβώς αυτό. Ας μη χαθεί τώρα που τελείωσαν οι Αγώνες. Η μιζέρια να αποτελέσει παρελθόν…  

Δεν υπάρχει λοιπόν «ολυμπιακό» και «μεταολυμπιακό» Πράσινο. Υπάρχουν «ολυμπιακά οφέλη» που πρέπει να αξιοποιηθούν και «μεταολυμπιακοί χειρισμοί» που οφείλουμε να κάνουμε για να αποκτήσουμε καλύτερο ποιοτικότερο Πράσινο.  

Κλείνοντας, και για να μη μιλάμε χωρίς υπαρκτά παραδείγματα, ας αναφερθούμε στον «ολυμπιακό» Δήμο Βόλου. Αξιοποίησε τα κονδύλια, δημιούργησε αξιόλογο Πράσινο κι επένδυσε σε αυτό. Αλλά εκεί, βρέθηκαν άνθρωποι με μεράκι, όρεξη και πίστη στον «παιδευτικό ρόλο» του Πρασίνου , όπως ο Αντιδήμαρχος κ. Αριστοτέλης Δουλόπουλος, που με αγάπη κι όρεξη για την πόλη τους, προχώρησαν και δημιούργησαν.  

Μακάρι να υπήρχαν άλλοι 10…  

 Νίκος Θυμάκης
Γεωπόνος
www.agroartistico.com