Κοινωνιολογικά μαθήματα από την ταινία "Πόλεμος των Άστρων"
Ήμουν μικρό παιδί όταν είδα το πρώτο επεισόδιο του Πολέμου των Άστρων. Θυμάμαι τον Alek
Guiness, ως ιππότη Jedi με το όνομα Obi Wan Kenobi, να διδάσκει τα μυστικά της ισχύος στον Luke Skywalker και πάντα χαμογελάω σκεπτόμενος πόσος χρόνος από τη ζωή μου είχε αφιερωθεί τότε σε ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης για να μετατοπίζω αντικείμενα με μόνο εφόδιο τη σκέψη και τις πνευματικές μου δυνάμεις.
Αν και κάποτε νόμισα ότι κατόρθωσα να κινήσω το στρατιωτάκι μιας σκακιέρας τσέπης, τελικά συμπέρανα ότι πραγματικός υπαίτιος ήταν μάλλον ο αέρας και σταμάτησα να χάνω τον χρόνο μου σε μάταιες προσπάθειες. Ποτέ μου όμως δεν θύμωσα με τον τρόπο που με παραπλάνησε τότε ο σεβάσμιος Obi
Wan, όταν ισχυριζόταν ότι ακόμη κι αν είσαι ένας απλός σκλάβος σε μια φάρμα δροσιάς όπως ο Luke
Skywalker, μόνο ο φόβος σε εμποδίζει να γίνεις ήρωας και να ανακαλύψεις ότι μέσα σου κρύβεται ένας πρίγκιπας.
Πολύ μεγαλύτερος και σοφότερος πια, παρακολούθησα γεμάτος νοσταλγία τον καινούριο Πόλεμο των Άστρων
(Fantom Menace), ελπίζοντας να ξαναβρώ εκεί τους ήρωες και τις ιδέες των παιδικών μου χρόνων. Όμως, ο νέος Kenobi με πρόδωσε.
Αντί για το γέρο επαναστάτη Alek Guiness που δίδασκε ότι όλοι μπορούμε αρκεί να προσπαθήσουμε, συνάντησα τον νεαρό Ewan McGregor με ένα μηχανάκι στο χέρι να μετράει πόσα midi clorides υπάρχουν στο αίμα των ανθρώπων και να ανακαλύπτει τους εκλεκτούς. Γιατί στον καινούριο Πόλεμο των Άστρων, οι πνευματικές δυνάμεις
(the force) δεν υπάρχουν για όλους, όπως στο αρχικό, δημοκρατικό και ελπιδοφόρο, Star
Wars. Ανήκουν μόνο στη μικρή αριστοκρατία που είχε την τύχη να γεννηθεί μ' αυτές.
Ο Πόλεμος των Άστρων βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φανταστικό παραμύθι. Οι ιστορίες που γράφουμε όμως (καθώς και εκείνες που επιλέγουμε να δούμε) μπορούν να μας διδάξουν πάρα πολλά για το ποιοι είμαστε, αλλά και για τον τρόπο που προσεγγίζουμε τον κόσμο.
Στη δεκαετία του '70 (όταν γυρίστηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς) οι άνθρωποι πίστευαν ακόμη στον εαυτό τους και προσπαθούσαν να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, αντλώντας δύναμη από την πίστη τους σε μια καλύτερη ζωή. Φαίνεται όμως ότι θελήσαμε λάθος πράγματα:
Αναζητήσαμε το μεγάλο άνετο σπίτι και τους όμορφους συγγενείς που διαθέτουν όλοι όσοι παρουσιάζουν είδη διατροφής στην τηλεόραση.
Ονειρευτήκαμε τη χαμογελαστή και ευτυχισμένη οικογένεια της διαφήμισης για απορρυπαντικά.
Ποθήσαμε τη σούπερ γυναίκα (ή τον σούπερ άντρα) που ο κινηματογράφος ισχυρίζεται ότι υπάρχει κάπου και μας αναζητεί.
Ζηλέψαμε το ακριβό αυτοκίνητο που μόλις μας προσπέρασε με 220 στην Εθνική.
Ζητήσαμε την εξουσία του δυναμικού επιχειρηματία που εξηγεί στη συνέντευξή του πόσα δισεκατομμύρια κέρδισε μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες.
Όλα αυτά όμως αξίζουν ακριβώς επειδή είναι σπάνια και ανήκουν σε λίγους. Οι περισσότεροι από μας λοιπόν δεν θα τα αποκτήσουν ποτέ. Δυστυχώς, εμείς είχαμε πείσει τον εαυτό μας ότι δικαιούμαστε, αξίζουμε και μπορούμε να έχουμε ό,τι κι αν επιθυμήσουμε. Πρέπει λοιπόν τώρα να βρούμε τρόπο να εξηγήσουμε γιατί δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.
Και επειδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε γιατί ζητήσαμε περισσότερα απ' όσα έπρεπε ή απ' όσα μπορούσαμε, αποφασίσαμε σήμερα (την εποχή του νέου Star
Wars) να ξαναγυρίσουμε στη μοιρολατρία των παππούδων μας:
Δεν ήταν τυχερό.
Δεν είχα το ταλέντο.
Δεν μου φέρθηκαν όπως έπρεπε.
Οι περιστάσεις ήταν διαφορετικές
Δεν ήταν δικό μας το σφάλμα λοιπόν, αλλά της φύσης. Απλώς δεν γεννηθήκαμε κι εμείς με midi
clorides.
